La Skopo

Tra densa tenebro, lumizas nin stelo
Ad olqua konstante ni fidas.
Per lua brilado en nigra cielo,
La skopon montrata ni vidas.
E nule ni timas la nokto-fantomi,
La stroki dil fato, la moki dil homi,
Nam rekta, sentrompa, justege trasita,
La voyo da ni selektita.

Ni semas obstine, nultempe tedesas,
Al tempi futura pensante,
Mil grani perisas, dek mili perdesas;
Ni plugas e semas konstante.
«Ha finez!» klamachas la homi kun moko
«No, durez, avancez!» adjuras nin voko;
La nevi per benedikado vi pagos,
Se kun persevero vi agos.

Dum longa sukusi dil vintro-tempesti,
Ul branchi frapita ruptesas.
L’arboro ne mortis, e balde nov testi
Pri lua vigoro trovesas.
Certege permanos la brav idistaro:
Lun ya ne faligos mult enemikaro.
Plenfide lu marchas, ardore flamoza,
Al skopo brilante lumoza.

Kuraje, persiste, ne deviacante,
Ni sequez la voyo montrita!
Mem singla guteti, sencese falante,
Perforas la petro granita.
L’espero, l’obstino e la konstanteso,
Yen bela tri forci, di qui l’efikado,
Tra multa labori e persekuteso,
Nin duktos a la triumfado.

— Markezo Louis DE BEAUFRONT,
tradukis La Vojo da L. L. ZAMENHOF